Nieuwe techniek mesttoediening aardappelland gewenst

Niet alleen vanwege een besparing op bemestingskosten, maar ook vanwege aanvoer van organische stof voor een duurzame bodemverbetering en en verbetering van de fosfaatkringloop. Ook zou het een flinke bijdrage kunnen leveren aan het probleem van mestoverschotten in de veehouderij.

Op lichte gronden heeft toediening van producten uit de mestverwerking, zoals mineralenconcentraat voordelen. Maar ook daar speelt hetzelfde probleem: het ontbreken van goede wettelijk erkende techniek voor toepassing van dierlijke meststoffen in het groeiseizoen. Op lichtere kleigrond kan in jaren met gewone neerslaghoeveelheden vaak wel voor de pootbedbereiding met een injecteur of bemester met slangaanvoer mest worden uitgereden. Op nattere en zwaardere kleigrond wil de teler de aardappelen er het liefst zo vroeg mogelijk in hebben en is er dus weinig ruimte om de grond eerst bekwaam te laten worden voor mesttoediening. Daar past een systeem van mesttoediening over de aardappelruggen dus beter. Ook biedt een dergelijk systeem uitkomst voor toediening van meststoffen uit mestverwerking of als zekerheid om in een nat voorjaar toch structureel dierlijke mest in te kunnen zetten.

Helaas bestaat er nog geen techniek waarmee de mest volledig volgens de wettelijke voorschriften emissiearm kan worden toegediend. Wie dus toch mest toedient loopt het risico dat het werk wordt stil gelegd en nog een boete toe krijgt ook. Om nog maar niet te spreken van de korting op toeslagrechten.

Tijd dus om een  nieuwe techniek te ontwikkelen waarmee wel aan al deze eisen kan worden voldaan. Of om de eisen iets te versoepelen. Daarbij moet de wetgever een belangrijke afweging maken. Wil je op meer dan 20.000 ha dierlijke mest benutten dan staat daar een lichte verhoging van de ammoniakemissie tegenover.

Het is opvallend dat zowel de telers, de overheid en de werktuigbouwers blijven afwachten. Ook initiatieven om met enige innovatiesubsidie de drempel te slechten vinden nergens gehoor. Hoe krijgen we schot in deze ontwikkeling? Wanneer gaan we dit probleem een kans noemen? Zouden telers dan gemakkelijker oplossingen vinden?