En inderdaad, het valt niet te ontkennen dat drones goed op weg zijn om het pleit te winnen van satellieten. Uitgerust met gevoelige camera’s die de reflectie van gewassen en velden meten, brengen ze percelen nauwkeurig in kaart. In tegenstelling tot satellieten ondervinden ze daarbij geen last van wolken en zijn ze op vraag eenvoudig inzetbaar. Drones zijn wel beperkt in vliegtijd en zijn, met enkele tientallen euro’s per hectare, nog steeds duurder dan satellietbeelden. Bovendien, het ontbreken van een duidelijke wetgeving blokkeert op dit moment innovatieve technologische bedrijven om zich te ontwikkelen. Dit zijn echter zaken die zichzelf ongetwijfeld op korte termijn zullen oplossen.
Veel belangrijker is de vraag wat drones en bij uitbreiding alle precisielandbouwtechnologie-zoals autonome voertuigen, of robots, close sensing technieken echt kunnen opleveren voor de boer. Daarvoor moet de precisielandbouwtechnologie vooral “smart” of toch zeker nog een stuk “smarter” worden. Drones zijn “nice to have” en mooie kaartjes zijn best leuk, maar hebben op zich geen enkele directe toegevoegde waarde voor de boer zelf. De massa data verzameld door bijvoorbeeld een drone moet slim geïnterpreteerd en perfect geïntegreerd worden met andere relevante en historische gegevens in een handig, modulair en open farm management systeem om zo de boer te ondersteunen in zijn bedrijfsmanagement. De boer wil weten wat hij moet doen met al die informatie en ook waar en wanneer. Dus, moet ik dan meer of minder bemesten? Moet ik dichter bij elkaar zaaien of net niet? Moet ik meer of minder irrigeren? Waar staan zieke planten of onkruiden, en hoe kan ik die het beste selectief behandelen of verwijderen? Slimme technologie levert die antwoorden en realiseert dit antwoord nadien ook in het veld. Ze biedt een werkelijk kostenvoordeel en overstijgt zo het gadgetniveau.
Die slimme technologie, dat is nu net precisielandbouw 2.0 of ook wel ‘Smart Farming’ genoemd. Slimme technologie in de handen van een slimme boer levert een ‘license to produce’: de data maakt het immers mogelijk ‘evidence based’ aan te geven aan je afnemers en toeleveranciers dat je goed bezig bent, of met een modewoord dat je ‘duurzaam’ werkt. Naast het verzamelen van data moet die ook correct geanalyseerd en toegepast worden. Enkel op die manier kunnen we de efficiëntie van onze voedselproductie voldoende verhogen om in de toekomstige voedselnoden te voorzien zonder het milieu extra te gaan belasten.
Het mag duidelijk wezen dat zowel publiek als privaat gefinancierd onderzoek zich hiervan ten volle bewust is. Onderzoek en innovatie zet dan ook sterk in op de ontwikkeling van deze slimme technologie. Ook Europa gelooft dat precisielandbouw 2.0 nodig is om de verwachte 70 procent stijging van de globale voedselproductie te realiseren, (groeiende bevolkingsaantal en inkomen). Meer nog, Europa is ervan overtuigd dat om die slimme technologie te ontwikkelen je in de eerste plaats ook de boer moet weten te betrekken. Want wie anders dan de boer zelf weet hoe slimme management beslissingen genomen dienen te worden?
