Je mag je armen om van alles slaan. Koeien, bomen, varkens en natuurlijk elkaar, gratis en zomaar op straat. Knuffelen is hip, het geeft een goed gevoel. Tot zover het zweverige deel van deze column.
Hoewel … dat knuffelen heeft wel degelijk een effect. Zodra je de armen ergens of om iemand heen slaat, laat je zien dat je om iets of iemand geeft. De kans dat je datgene of die persoon ooit pijn zult doen, wordt dan een stuk kleiner. Daarom wil ik nog wel een knuffelmomentje toevoegen. Want datgene waarmee we ons brood verdienen, gaven we de afgelopen decennia maar weinig aandacht: de bodem, de grond van onze percelen.
Als boer – of je nu akkerbouwer of vollegrondsgroenteteler bent – is die bodem je belangrijkste productiemiddel. Dat is niet de trekker, niet de meststoffen en zelfs niet het zaaizaad of pootgoed. Natuurlijk, ik weet ook wel dat je niet zonder al die zaken kunt. Want heb je er een niet op orde, dan zal het resultaat nooit worden wat je verwacht of gehoopt had. Maar zonder de grond groeit er niets.
Oplossingen werden gezocht om die verdichtingsproblemen op te lossen. Woelers en diepere grondbewerkingen bijvoorbeeld. Maar een probleem voorkomen, is beter.
De afgelopen decennia zijn we de grond steeds slechter gaan behandelen. Trekkers, rooiers, maaidorsers en kiepers werden steeds groter en, erger nog, zwaarder. Dat gewicht verdichtte de bodem stukje bij beetje. Oplossingen werden gezocht om die verdichtingsproblemen op te lossen. Woelers en diepere grondbewerkingen bijvoorbeeld. Maar een probleem voorkomen, is beter. En dat kan.
Door lichte en kleine machines te gebruiken bijvoorbeeld. En door ondiepe of helemaal geen grondbewerking meer uit te voeren. Door de bacteriën, springstaarten, torretjes, kevertjes, larven en wormen het werk te laten doen en de ploeg aan de kant te zetten. Een hele omschakeling. Zowel in denken als in doen. Laten we de bodem maar eens knuffelen. Dan doen we hem geen pijn. En is hij goed voor ons.
