Niemand zal ontkennen dat de waterdoorlatendheid vaak niet op een gewenst niveau is. Of dit nu aan het veranderende klimaat ligt of aan een verslechterende bodemstructuur, de boer heeft het er flink mee te stellen. Bij problemen met bodemstructuur of wateroverlast ontstaat vaak de drang om actie te ondernemen. Logisch, men wil het probleem aanpakken, iets doen aan het probleem. Er wordt een machine achter de trekker gekoppeld en rijden maar….
In toenemende mate ontstaat het inzicht dat “ijzer” niet enkel de oplossing is voor een slechte structuur of voor een beter waterdoorlatendheid. Bewerkingen zijn, hooguit korte termijnoplossingen of symptoombestrijding. Hierbij hoort ook het inzicht dat het probleem maar op één manier is op te lossen: door planten. Planten zullen de bodem beschermen, doorwortelen, kanalen maken en onderhouden ook op grotere diepte. Daarnaast is er, zonder planten geen bodemleven en zonder bodemleven ook geen goede structuur.
Een echte oplossing is dus meer aandacht voor de planten op het perceel. In een brede zin. Dus eerder tegen jezelf durven zeggen dat een perceel toe is aan wat rust. En misschien toch structureel wat meer tarwe in het bouwplan. En meer aandacht voor groenbemesters en dan ook kiezen op basis van goede doorworteling en effect van de groenbemester op het bodemleven. Maar ook feller zijn op oogsttijdstip, niet de laatste kilo’s willen pakken maar een goed oogstmoment benutten ten gunste van de bodem en de groenbemester.
En ook het besef dat een bewerking minder vaak beter is. Beseffen dat het soms beter is niets te doen. Ook dat ondieper, minder hard rijden en minder intensief bewerken meestal beter is voor de bodem. De bodem is gebaat bij minder machines en meer planten. Machines moeten ten dienste staan van de planten en niet anders.
