Dat sport- en recreatievelden zijn uitgesloten van het verbod op chemie, is in eerste instantie goed nieuws. Even goed ga ik uit van een reductie tot nihil middels de Green Deals, uitzonderingen voorbehouden. Het streven was immers een totaalverbod. Echter, de tijdspanne in het ontwerpvoorstel van het verbod liep tot in 2017. Die kan wel eens iets ruimer worden. Volgens mij is dat simpelweg nodig, willen we leren hoe we gazons voor sport en recreatie, ook golfbanen en voetbalvelden waarop tientallen miljoenen achter een balletje aanhollen, tegen behapbare kosten op kwalitatief hoog niveau houden.
Kunnen we die kwaliteit vasthouden zonder chemie? Ik voorzie dat we er in slagen, weliswaar niet zonder slag of stoot. We zijn al een eindje op weg. Gedegen onderzoek zou helpen. Daar is nu nog niet zo heel veel geld voor. Zeg nu zelf, hoeveel wordt er geïnvesteerd in onderzoek als het gaat om het beheer van het openbare groen? Hoe hoog de nood moet zijn voor er financiële middelen vrijkomen, dat weet ik niet. Maar als in onderzoek geïnvesteerd kan worden, is de slagingskans groter en de termijn wellicht korter. We zullen, ook in dat onderzoek, veel afkijken van de precisielandbouw.
Als het eenmaal gelukt is, en we allemaal voetballen op chemievrije veldjes, dan zal er in de politiek best iemand opstaan, waarschijnlijk aan de linkse zijde van de Kamer, die vraagt waarom agrarisch grasland bespoten wordt terwijl het voetbalveld waarop een vermogen aan spelers tonnen verdient, zonder chemie beheerd kan worden. Als die vraag gesteld wordt, moeten de agrariërs aan de gang. En als zij hun grasland eenmaal zonder chemie kunnen beheren, volgen dan de mais, de tarwe, de aardappels, de lelies?
Over enkele jaren beheren we onze sportvelden zonder chemie, mede dankzij kennis uit de agrarische wereld. Straks zal de agrarische wereld van ons leren, zoals wij nu van hen leren. Het zou goed zijn als de groensector over meer onderzoeksbudget zou beschikken. Want voedselzekerheid is misschien wel belangrijker dan de humane gezondheid. Of de landbouw over tien jaar wel of niet zonder het vermeende kankerverwekkende glyfosaat kan, dat lijkt ook een beetje af te hangen van de innovatiekracht van de groensector.
