Beurzen – het zal u niets verbazen, maar ik kan ervan genieten. Het dagenlang over de vloeren van binnen- en buitenlandse beurzencomplex lopen, is een uitje. En hoewel lopen aan het eind van zo’n beurs meer op strompelen lijkt, hoor je mij niet klagen. Want in die tijd heb ik menige noviteit gevonden, nieuwe trends ontdekt en discussies gevoerd. Soms in het Nederlands, dan weer in het Duits of in het Engels. Intussen spreek je oude bekenden en leg je nieuwe contacten. En dan heb ik het nog niet eens over de reis er naartoe met collega’s, vrienden of familie. Of over het biertje en bijbehorend patatje bij één van de eettentjes op de beursvloer of ‘s avonds uit eten in een restaurantje. Het beurzenseizoen is op dit moment al weer zo goed als voorbij. Niet dat het de afgelopen maanden veel voorstelde. Sinds het coronavirus zijn kop opstak, is de ene na de andere beurs van de kalender gevallen. En die erop bleven staan, gingen online. De ene organisator deed dat beter dan de andere, maar na een prijzenfestival van Sima, een online Eima en een digitale Eurotier heb ik het wel gezien. Ik beleef geen enkel plezier aan de vakbeurzen in deze vorm. Via internet praten met een vertegenwoordiger van een bedrijf haalt het bij lange na niet bij dat gesprek bij een glas water, een biertje of een kopje koffie op de stand. De online-presentatie komt niet in de buurt van een lezing waarbij je direct vragen kunt stellen of op elkaar kunt reageren. Sommige mensen zullen zeggen dat ik niet met de tijd meega. Dat ik zelfs te oud ben om me aan te passen. Misschien is dat zo. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat u ook liever een rondje loopt door een beurshal dan dat u hele dagen doorbrengt achter het computerscherm. Ik kan niet wachten totdat de beursdeuren weer echt opengaan…
