Op het oog lijken de groeiomstandigheden voor granen in bepaalde Russische regio’s ideaal. Maar in de praktijk vallen de tarweopbrengsten met maximaal 2,5 ton per hectare toch nogal tegen. Wat gaat er mis? DLZ Agrarmagazin stak zijn licht op bij Duitsers die al jaren in Rusland boeren.De zwarte humusrijke grond rondom de miljoenenstad Woronesch (500 km ten zuiden van Moskou)lijkt ideaal voor de teelt van granen en suikerbieten. Verscheidene Duitsers hebben er hun geluk dan ook al beproefd, maar bijna allemaal hebben ze ook (flink) leergeld moeten betalen.
Winter en zomer
Bedrijfsleider Klaus John op het 5.800 hectare grote akkerbouwbedrijf Prodimex meldt dat de Russische winter in het voorjaar snel plaatsmaakt voor de zomer. “Een voorjaar is er eigenlijk niet.” Organisatorisch is het daardoor een hele toer om bijtijds op alle percelen een onkruidbestrijding uit te voeren. “Lukt dat niet, dan zijn er percelen die volledig overwoekerd raken door onkruid.”Een ander probleem is de droogte in de zomermaanden. Na juni valt er in dit deel van Rusland vaak lange tijd geen neerslag meer, terwijl de temperaturen overdag vaak boven 32 graden Celsius liggen. In die omstandigheden blijven suikerbieten en mais klein.De eerste Duitsers die in deze Russische regio neerstreken, namen Duitse wintertarwerassen mee. Een inschattingsfout. Niet alleen bleken de Duitse rassen niet of nauwelijks bestand tegen de barre Russische winters. Ook bleken de Duitse varianten vaak veel meer vocht nodig te hebben dan de Russische tarwerassen die bovendien vroeger afrijpen dan de Duitse rassen.
Risicobedrijf
Akkerbouw in deze Russische regio is een risicobedrijf, aldus Klaus John. “Het is een goed trainingsoord voor akkerbouwers. Slechts twee parameters zijn hier niet bekend: de hectare-opbrengsten en de productprijzen.” (Foto: HLN.be)
