Heet water, branden, hete lucht en zelfs zuur. Machinefabrikanten hebben, nu de meest eenvoudige onkruidbestrijdingsmethode – een bespuiting met glyfosaat – niet meer is toegestaan, een uitdaging gevonden en nieuwe methoden bedacht om het onkruid langs straten en trottoirs de kop in te drukken.
Toch is geen van deze onkruidbestrijdingsmethoden zaligmakend. Niet een enkele methode pakt het onkruid echt goed aan. Onkruidpreventie en een combinatie van methoden toepassen is het devies. Door te zorgen dat er geen onkruid kan groeien hoef je later minder vaak met duur materieel de wijken in. Veel groenbeheerders weten het al: ze moeten vegen. Zoveel mogelijk. Want des te vaker je het vuil uit de goten en langs de trottoirbanden wegveegt, des te meer bladeren je van de stoep blaast, des te minder zal dat vuil als perfecte voedingsbodem voor de grote hoeveelheid onkruidzaden die door de lucht vliegen, kunnen dienen. Bijna de helft van de slagingskans van onkruidbestrijding hangt af van het veegbeleid. Heb je dat veegbeleid goed voor elkaar, dan kun je met bijvoorbeeld heet water het onkruid de laatste gevoelige slag toebrengen. Maar hoewel vegen de basis van de oorlog tegen het onkruid vormt, is niet iedere gemeente gecharmeerd van deze – overigens nog steeds zeer arbeidsintensieve – vorm van onkruidbestrijding. Tijdens het vegen komen namelijk deeltjes metaal in het milieu. Door slijtage van de borstels. Nu breekt dat ijzer uiteindelijk nog wel af, maar van het plastic dat van kunststofborstels afkomstig is, kun je dat niet zeggen. Daar ligt weer een uitdaging voor de fabrikanten. Aan de slag dan maar weer, zou ik zeggen…
