‘Het lijkt wel alsof we geen lol meer mogen hebben’, zei mijn zoon, toen we het tijdens het avondeten weer eens over hét virus hadden. Al een jaar lang heeft hij – net als iedere andere wereldbewoner – te maken met beperkingen. Met een goed doel, dat wel. Maar mijn zoon mist het leren kennen van nieuwe mensen, het romantische uit-eten met zijn vriendin, het bezoeken van toffe concerten of muziek maken met gelijkgestemden. Uw studiegroepavonden vinden waarschijnlijk ook plaats via Zoom, de voorlichtingsvergaderingen via Meet en ledenvergaderingen met Teams. De gezellige derde helft ontbreekt, maar we zijn wel in razend tempo gewoon geraakt met deze digitale vormen van contact. Fabrikanten storten via online persmomenten superlatieven over ons uit. Beursorganisatoren bieden pers en bezoekers informatie via een online tentoonstelling. Maar na een digitale Eima, Sima en Eurotier, heb ik het wel gezien. Het is me te onpersoonlijk. Te vluchtig. Te saai. En te veel gedoe. Dat belooft weinig goeds voor de digitale AgroTechniek Holland die over een paar dagen van start gaat als alternatief voor het schrappen van de fysieke beurs later dit jaar. Ik hoop van harte dat ik het bij het verkeerde eind heb, maar na het afhaken van John Deere vrees ik ook voor de ‘echte’ Agritechnica. Dat doet pijn. Natuurlijk, de organisatie werkt aan een interneteditie. Maar ‘s werelds grootste machinebeurs is meer dan een belafspraak met een standhouder. Het is de reis er naartoe met vrienden en collega’s. Het is jezelf laten verrassen door die ene splinternieuwe machine in een stampvolle hal. Het is dat inspirerende, niet geplande gesprek met een onbekende uitvinder. Of dat overheerlijke bordje patat aan het eind van een vermoeiende beursdag. Ik weet het, de digitale versie van Agritechnica komt er. Maar ik ben bang dat ik er geen lol aan zal beleven.
