De zon schijnt. De geur van de lente hangt in de lucht. De grond droogt op. Trekkers en machines verschijnen op het land. Uien en suikerbieten zijn op veel percelen al gezaaid. Zelfs onze suikerbieten zitten al in de grond. En ja, dat is uitzonderlijk vroeg voor mijn doen.
In de tussentijd bereikt de tarweprijs hoogtes die geen enkele Nederlandse akkerbouwer de afgelopen decennia heeft gezien. Wie nog graan in bewaring heeft of graan in de pool verkoopt, is spekkoper. En zelfs als dat niet het geval is en je hebt de tarwe voor de jaarwisseling verkocht, dan nog heb je een goede prijs kunnen krijgen. Intussen rolt er zoveel nieuws van machinefabrikanten binnen dat iedere mechanisatiejournalist er blij van wordt. Horsch test een autonome zaaimachine, trekkerbouwer John Deere toont een studiemodel van een uit de kluiten gewassen elektrische robottrekker. De Duitse machinefabrikanten Lemken en Krone slaan de handen ineen en bouwen een dieselelektrisch prototype van een landbouwrobot. Mooie toekomstvisies gecombineerd met mooi weer. Het zou me positief moeten stemmen. Maar dat doet het niet… Je hebt niets aan schitterende techniek als je niet kunt zaaien. Omdat er geen diesel is. Omdat de boerderij in puin ligt. En de machines eronder. Omdat medewerkers zijn vertrokken om te vechten voor hun vaderland. Omdat vijandige soldaten het bedrijf met geweld hebben overgenomen. Een paar dagen geleden stond er een vrouw met haar kind voor onze deur. Ze was haar woonplaats ontvlucht, had haar man en volwassen zoon achtergelaten en was meer dan 2.600 km naar het westen gereden. Naar wildvreemden. Omdat die haar via familie en vrienden een slaapplaats beloofden. Een plek waar ze veilig zijn voor het gevaar en de vernietiging van de oorlog. Wij gaan weer aan het werk. De zon schijnt. De geur van de lente hangt in de lucht. Ik kan er maar niet blij van worden.
