De geschiedenis leeft als nooit tevoren. Dat bleek wel tijdens het Internationaal Historisch Festival in Panningen (L.), dat ik eind juli mocht openen. Het grote aantal oude machines, trekkers en bezoekers tijdens dit warme weekend was overweldigend.
Ook mijn hart ging sneller kloppen van wat er dat weekend allemaal te zien was. Het was geen tentoonstelling van museumstukken – al waren er veel mooi opgeknapte machines te zien – maar van levend erfgoed. Alles beweegt, gromt en brult. Als je over het terrein loopt, vult de geur van rook, diesel en olie je neus. Zo’n festival is meer dan een bijeenkomst van verzamelaars van wat sommigen ‘oud ijzer’ noemen. Ik zie het als een eerbetoon aan generaties boeren, sleutelaars, monteurs, smeden, ingenieurs en uitvinders. Mensen die met hoofd, hart en handen bouwden aan de mechanisering van het platteland, en daarmee aan de vooruitgang van Nederland. Als je de afgelopen 75 jaargangen van LandbouwMechanisatie doorbladert, zie je hoe vindingrijk de sector was en is. En je ziet ook dat we steeds met dezelfde uitdagingen te maken hebben gehad – ziekten in gewassen, arbeidstekort, bodemverdichting zijn daar maar een paar voorbeelden van. De landbouwtechniek ontwikkelt zich razendsnel. Wat vandaag hypermodern is, is morgen vanzelfsprekend. Denk maar eens terug aan de vingerbalk, de dorskast, de veldspuit en gps-systemen. Stuk voor stuk revolutionair in hun tijd. Het zou mij niets verbazen als er over een paar jaar in Panningen een autonome Agxeed-robot achter een Lanz Bulldog zijn rondjes rijdt en de oude veldspuit naast de eerste laserwieder of spotsprayer staat. Want door het arbeidstekort en veranderende eisen vanuit de samenleving en de wetgever zal ook de landbouw veranderen. En dat lukt ook dankzij de kennis, het vakmanschap en vooral de liefde voor techniek.
