Sinds de jaren 70 kennen we glyfosaat, beter bekend onder de merknaam Roundup. Het werd eind 2015 door Environmental Sciences Europe zelfs bestempeld als meest gebruikte onkruidverdelger in de geschiedenis. Niet lang daarna, op 31 maart 2016, werden chemische bestrijdingsmiddelen verboden voor de niet-landbouwsector. Door het verbod kwam de ontwikkeling van alternatieve onkruidbestrijdingsmiddelen in een stroomversnelling. Heet water, hete lucht, borstelen en meer recentelijk ook elektriciteit. Goede alternatieven die, als het aan het gerechtshof in Den Haag ligt, niet per se noodzakelijk zijn. Voorlopig niet althans.
De fabrikanten en importeurs van de milieuvriendelijke onkruidbestrijdingsmiddelen moeten het bericht met zweet in de handen hebben gelezen. Pijn en moeite steken in dat waar zij in geloven lijkt door één beslissing te niet gedaan. Vanuit de sector wordt opgeroepen vast te houden aan het verbod op glyfosaat, maar neemt iedereen dat ter harte?
De zin van Roundup? Als ik eerlijk ben zie ik het niet. Zie nu nog maar eens een machine te kopen waarmee je onkruid chemisch kan bestrijden. Naar mijn weten worden die niet meer gebouwd, tenzij het om een zelfbouwproject gaat. Bovendien geloof ik niet dat gemeentes chemische bestrijding weer toe gaan laten. Dan wordt de Green Deal een No Deal. Het van tafel vegen van het verbod op Roundup kwam als donderslag bij heldere hemel en zorgt voor verwarring in de groensector. Maar, iets vertelt me dat we niet bang hoeven te zijn voor de storm in een glas heet water.
