Favoriet

Blog

Stadse natuurkennis

Als eigenaar van een klein stadstuintje heb ik privé zelden van doen met een hovenier. Tot voor kort. Wat was het geval? In mijn tuin stond een forse ruwe berk. Zelf genoot ik van het ruisen van de bladeren en van de schaduw die de boom mij in de zomer bood. Maar mijn buurman was minder content: veel rotzooi van de vele berkenkatjes die de boom produceerde en van het afgevallen blad in het najaar. Ook zou mijn berk de tuin van mijn buurman in de schaduw zetten.

Zijn eerste bezwaar klonk heel plausibel. Het was alsof mijn berk zijn einde voelde naderen, zoveel berkenkatjes wist de boom de laatste jaren te produceren. Mijn verdediging: ‘dat is natuur’, maakte weinig indruk.

Zijn tweede argument wilde ik wel eens met eigen ogen zien. En dus stond ik op een zonnige zaterdagmorgen bij hem in de tuin. Hij gaf meteen toe dat het met de schaduwhinder deze ochtend wel meeviel. ‘Maar wat gebeurt er’, vroeg hij terwijl hij in noordelijke richting wees, ‘als de zon daar opkomt?’ Op deze stadse natuurkennis was ik niet voorbereid.

Met toch wel wat pijn in mijn hart heb ik onlangs de berk laten kappen. In amper drie uur tijd had de specialist opgeruimd wat in naar schatting 50 jaar was gegroeid. Mijn buren blij. Maar de berk – of tenminste wat ervan over is? Die huilt. Nog steeds. En ik huil zachtjes met hem mee.

Gerelateerde artikelen