’Computer says no’. Dit zinnetje komt uit het Engelse satirische televisieprogramma Little Britain. Een baliemedewerker helpt een klant maar na het raadplegen van de computer stelt ze telkens dat het verzoek volgens de computer niet ingewilligd kan worden.
De grote vraag is of die computer wel te vertrouwen is. Onlangs zag ik een maaidorser aan het werk die met behulp van camera’s op de cabine in het gewas keek en zo zag of het graan was gelegerd of rechtop stond. Hij combineerde die gegevens met satellietkaarten waarop was te zien hoe groot de opbrengst op dat specifieke deel van het perceel was. Door al die data te combineren wist de maaidorser hoe hij de meest optimale capaciteit kon realiseren. In de melkveehouderij kennen we deze voorbeelden ook. De moderne melkstal en de -robot zijn er mooie illustraties van. Sensoren rondom de koe registreren een hoop gegevens die de computer verzamelt en netjes vormgeeft. Afwijkende waarden licht de computer er vervolgens uit. Zo is razendsnel te zien welke koeien extra aandacht nodig hebben. Veel verder dan opmerken en signaleren gaat het niet. Nog niet. Maar daarin komt verandering nu kunstmatige intelligentie haar intrede doet. Slimme software kan al die gegevens en beelden combineren en daar conclusies uit trekken. Het maakt het werk een stuk gemakkelijker. Zo zou je aan de hand van die sensordata automatisch de krachtvoergift en de rantsoensamenstelling kunnen aanpassen. Je kunt attentiekoeien separeren en vastzetten om meteen automatisch een bericht te sturen naar de dierenarts. Compleet met de diagnose. Willen we dat? Jazeker, al mag het er nooit toe leiden dat we niet meer weten hoe een zieke koe eruitziet. Of dat we niet weten hoe we haar moeten behandelen. De computer heeft immers niet altijd gelijk.
