Als je mijn zoon Stein vraagt wat hij het liefst wil eten, staan pannenkoeken met stroop en spek bovenaan zijn lijstje. Yvonne gaat voor een couscoussalade en mij kun je wakker maken voor een zuurkoolovenschotel. Met gehakt… Zoveel mensen, zoveel wensen. Dat zie je ook als je de resultaten van onze enquête naar de landbouwrobot bekijkt.
De veldrobot lijkt aan het begin van zijn doorbraak te staan. De helft van de ondervraagden verwacht er binnen twee tot tien jaar eentje aan te schaffen. Natuurlijk, er zijn nog steeds trekkerbestuurders die de robot als concurrent zien – een machine die het leuke werk afpakt. Maar zeg nu zelf, het aanfrezen van aardappelen is misschien de eerste dag nog leuk, maar uiteindelijk krijg je er wel genoeg van. Je kunt onderwijl wat bellen, naar de radio of een podcast luisteren, een vakblad lezen of zelfs een video bekijken, maar dat kan ook tot de avond wachten. Je zou ook ander noodzakelijk werk kunnen oppakken. Steeds meer bedrijven, fabrikanten en uitvinders bouwen aan een autonome landbouwrobot. De initiatieven zijn schier ontelbaar. Nagenoeg elke maand ziet een nieuw prototype het levenslicht. Er is een lichte robot op wielen, een zware op rupsen, een smalle robot, een brede werktuigendrager, eentje die dicht bij de grond werkt en een portaaltrekker. En daarmee zijn we er nog lang niet. De variaties zijn eindeloos. En dat is helemaal niet zo gek. Uit de enquête blijkt dat de loonwerker er het liefst mee zou spuiten, terwijl de akkerbouwer met de robot wil schoffelen. En de ideale schoffelrobot zal er toch anders uitzien dan de ideale spuitautomaat of zaaibedbereider. Moet je dan voor elke klus een andere robot aanschaffen? Idealiter misschien wel, maar financieel lijkt me dat niet uit te kunnen. Het zou me niet verbazen dat al snel de wens voor een universele robot bovenaan het lijstje prijkt.
