Zolder

We willen altijd meer en beter. En we willen het liever gisteren dan vandaag – laat staan morgen of overmorgen. Met de energietransitie is het eigenlijk net zo. Die overgang van fossiele naar groene, milieusparende brandstoffen, gaat veel mensen veel te langzaam. Tijdens persbijeenkomsten van trekkerfabrikanten is het een veelgestelde vraag: ‘Waar blijft de elektrische trekker?’ Met de introductie van alle elektrische auto’s in het achterhoofd is die vraag natuurlijk niet zo gek. Zeker ook omdat New Holland in april 2009 al een trekker met een brandstofcel liet zien. De NH2 werd, in elk geval door mij, als de trekker van de toekomst beschouwd. Maar nu, meer dan 10 jaar later is die trekker er nog steeds niet. Niet dat het technisch onmogelijk is. Je kunt zonder problemen een trekker bouwen met een brandstofcel die gevoed wordt door waterstof die je zelf hebt geproduceerd. Het is een droom van veel akkerbouwers die zonnepanelen op hun dak hebben liggen, maar de elektriciteit liever niet aan het net leveren. Je slaat de energie immers liever op in een batterij of je maakt er waterstof van. Maar nee, de brandstofcel is voor de grote trekkerfabrikanten nog niet rendabel. Hij is te duur, waardoor te weinig klanten zo’n waterstoftrekker kopen. Datzelfde geldt voor de elektrische trekker. Wie veel vermogen nodig heeft, moet een karretje met alle dure batterijen meezeulen. Dat de Benelux-afdeling van New Holland samen met de Nederlandse aannemer Scholman een trekker bedacht die op diesel en waterstof rijdt, lijkt op het eerste gezicht een halfslachtige oplossing. Het brengt ons echter wel in de buurt van het einddoel. We kunnen immers niet in één keer op de zolder springen.