‘Je komt nog eens ergens’, is mijn antwoord als iemand vraagt wat ik het mooiste vind aan het werk van landbouwmachinejournalist. Je leert steeds nieuwe en vooral verschillende mensen en bedrijven kennen. Stuk voor stuk vol vuur en met hun eigen ideeën, werkwijzen en oplossingen. De Zomertour die mijn collega’s Jasper Lentz en Chris Vlaanderen dit jaar voor de negende keer reden, bevestigt dat.
Het waren spannende tijden voor John Deere-rijders in het noorden en oosten van het land. En misschien dus ook wel voor u. Na het faillissement van Groenoord kon u nog wel terecht bij het bedrijf, maar het was zeer de vraag of dat in de toekomst ook nog zou kunnen.
Het zal niemand zijn ontgaan dat er nogal wat gaande is in de wereld. Dicht bij huis, in mechanisatieland, is dat niet anders. Zo stopt een machinefabrikant als Fendt met hele productlijnen om kosten te drukken en verliezen te beperken. Fabrikanten als CNH en John Deere ontslaan, vooral in de Verenigde Staten, werknemers nu de markt tegenzit.
Het weer is goed, de bodem bekwaam. Iedereen wil het land op. En waar zou je nog op wachten? Al vroeg waren de temperaturen hoog dit jaar. Hoe anders is dat in vergelijking met vorig jaar of met het jaar daarvoor?
Dit had een feestelijke column moeten worden. Een verhaal over technische ontwikkelingen, revoluties en evoluties. Over vooruitgang en ambitie. Over de rol die Nederlandse landbouwmachinefabrikanten en boeren wereldwijd spelen als het gaat om de ontwikkeling van nieuwe machines en werkwijzen.
Vrijheid is een groot goed. Om die reden was ik geen voorstander van het gebruik van big data door onder meer landbouwmachinefabrikanten. Want op welke manier zouden zij aan de hand van de verzamelde gegevens uw en mijn bedrijfsvoering kunnen beïnvloeden?
Alles komt terug. In een andere vorm wellicht, maar toch... In het kader van de viering van de 75ste verjaardag van LandbouwMechanisatie – waarvan dit nummer het startschot is – bladerde ik nog eens door oude nummers van dit vakblad.
Sinds begin 2018 zijn we bezig met de ontwikkeling en bouw van een eerste prototype van de eTrac, een elektrisch aangedreven onbemande robottrekker voor de fruitteelt en boomkwekerij. Daarvoor zijn we continu op zoek geweest naar de juiste componenten die we konden gebruiken om de eTrac tot een geheel te maken waarbij er geen vragen mochten zijn over de kwaliteit, prijs en betrouwbaarheid van deze componenten.
De afgelopen dagen zat ik midden in het nieuwe normaal. En ik kan er niet aan wennen. Niet aan die bank die je alleen via de digitale weg kunt bereiken. Ook niet aan het autobedrijf dat telefonisch urenlang onbereikbaar is en verwijst naar een internet-chatbot. Die verwijst naar een telefoonnummer, waarop weer niemand te bereiken is. En dat je na het inplannen van een servicebeurt drie maanden moet wachten.
In de zoektocht naar groene brandstoffen en een lagere CO2-uitstoot wordt alles elektrisch. Gas verdwijnt, diesel wordt afgezworen, kolen mogen niet meer worden verstookt. Veel akkerbouwers en loonwerkers hebben al zonnepanelen geïnstalleerd en leveren de energie, vaak met een goed contract, terug aan het net. De terugverdientijd is klein.
Kent u ze? Van die prachtige dagen waarop alles lijkt te kloppen? Waarop je aan het einde van de dag met een tevreden en goed gevoel terugkijkt? Omdat de oogst gesmeerd liep bijvoorbeeld of omdat de opbrengst hoger was dan je had verwacht of omdat je alle klusjes op het lijstje hebt kunnen afstrepen? Zo’n dag waarop je inspirerende mensen spreekt, nieuwe ideeën opdoet en het gedoe van de wereld ver weg lijkt. Dergelijke dagen geven het leven de broodnodige kleur.
Het weer. Er was de afgelopen maanden geen meer en vaker besproken onderwerp dan dat. Ikzelf schreef er vorige keer op precies dezelfde plaats ook al over. De herfst begon vorig jaar in oktober en duurde tot begin juli van dit jaar. De gevolgen voor de groei van de gewassen zijn duidelijk.
Het zit dit jaar niet mee. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. De regio’s in Nederland en België waar dit teeltjaar verloopt zoals we dat gewend zijn, zijn zeldzaam. Nu is elk jaar anders, maar dit jaar is wel exceptioneel. Regen en kou remmen de groei van de gewassen – als ze al op tijd zijn gepoot of gezaaid. ‘Er zijn van die jaren dat de grond nooit goed wordt’, zei mijn vader onlangs. 2024 is zo’n jaar.
Toen we in 2018 begonnen met de engineering en de bouw van een eerste proto type van de eTrac wilden we alle aandrijvingen volledig elektrisch uitvoeren omdat dit soort aandrijvingen een hoger rendement kennen dan een hydraulische aandrijving. Uiteindelijk liepen we daar toch in vast.
Onder het motto: ‘het leven is een feestje als je zelf de slingers ophangt’, houden we na de oogst – aan het einde van de zomer – op onze boerderij en in de tuin van de buren een muziekfestijn met zes bands. Het leven van een akkerbouwer is lang niet altijd leuk
