De wiedeg maakte de afgelopen jaren een enorme ontwikkeling door. Decennialang werd de machine met zijn verende tanden gebruikt om onkruid uit tarwe en grasland te krabben. Maar de machine van toen lijkt in weinig meer op de moderne precisiewiedeg. Dat was afgelopen maand goed te zien tijdens de grote wiedegvergelijking die de redactie van…
Acht fabrikanten toonden daar hun precisiewiedeggen, machines die biologische telers al geruime tijd hebben omarmd. Intussen grijpen ook steeds meer gangbare telers naar de machine die het onkruid niet uit de grond krabt, maar begraaft. Wil je een perceel schoonhouden, dan moet je dus niet alleen vaak terugkomen, maar ook niet te snel rijden. Alleen dan kan een tand het minuscule onkruidplantje plat op de grond leggen terwijl een volgende tand er grond bovenop gooit. En dat zonder het cultuurgewas te beschadigen. Ontwikkelaars braken zich de afgelopen jaren het hoofd hoe ze dat voor elkaar moesten krijgen. Hoe ze de druk van de tanden op de grond overal en altijd klein, maar ook gelijk konden houden. Zelfs op ruggen. Ze vonden de oplossing in dubbele veren, hydraulische cilinders en pneumatiek. En dat blijkt allemaal te werken. Nu kunnen diezelfde ontwikkelaars aan de slag met de volgende uitdaging. Door de lage rijsnelheid van tussen 2 en 3 km/h wordt het wiedeggen – zeker op grote percelen – een saaie en langdurige klus. Een nog bredere wiedeg zou uitkomst kunnen bieden. Maar die wordt al snel te zwaar, wat vooral bij het draaien op de kopakker tot insporing en verdichting van de grond leidt. Het lijkt een kwestie van tijd totdat de wiedeg ook in een getrokken versie verkrijgbaar is. Of gaat de ontwikkeling juist een heel andere kant op en blijkt het wiedeggen bij uitstek een klus voor een robottrekker? De tijd zal het leren.
