Begin februari kreeg ik de kans om een kijkje te nemen bij bandenfabrikant GRI in Sri Lanka. GRI produceert groen gekleurde trekkerbanden die voor het overgrote deel uit duurzame grondstoffen bestaan. Duurzaamheid houdt de gemoederen dus ook bezig in Sri Lanka. Hoewel, buiten de fabriekspoorten valt dat tegen.
Zo wordt het straatbeeld gedomineerd door honderdduizenden oude auto’s, vrachtwagens en tuktuks. Het ene voertuig blaast een nog grotere en zwartere rookwolk uit dan het andere. Je hoeft geen deskundige te zijn om vast te stellen dat het milieu hier niet van opknapt.
De driewielige tuktuks worden in Sri Lanka zeer intensief gebruikt. Als zo’n voertuig de geest geeft, brengt de eigenaar het naar een lokale garage. Nou ja, garage… Naar ingewikkelde diagnoseapparatuur kun je lang zoeken in Sri Lankaanse werkplaatsen, net als naar storingsdeskundigen. Een garage is meer een hutje waarin de onderdelen metershoog liggen opgestapeld. Een monteur krikt het karretje op en vervangt het onderdeel. Dat komt niet uit een doos van Kramp of Granit. In Sri Lanka gebruiken de monteurs de nog bruikbare onderdelen van afgeschreven tuktuks. Het onderdeel functioneert immers vaak nog prima en kost maar een fractie van een nieuw onderdeel. Na de reparatie kan het voertuigje nog jaren mee, misschien nog wel een hele generatie. Als je het zo bekijkt, zijn de inwoners van Sri Lanka best wel duurzaam bezig.
Terug in Nederland is het contrast groot. We zijn druk bezig met de energietransitie, elektrische voertuigen en machines op waterstoftechnieken om de emissie nog iets verder omlaag te brengen. In de westerse weggooimaatschappij moeten nog prima functionerende en ook nog best fris ruikende voertuigen met een benzine- of (erger nog) dieselmotor het veld ruimen, voor innovatieve technieken waarvoor de complete infrastructuur moet worden aangepast. Dit alles uiteraard met de beste bedoelingen. Toch vraag ik me af: zijn we in het westen echt wel zo duurzaam?
