Dat permanente voorzieningen op landbouwbedrijven binnen het bouwblok moeten vallen, betekent dat sleufsilo’s en erfverharding tot het bouwblok moeten worden gerekend. Uitgezonderd op de regel zijn kavelpaden.
Het kan voorkomen dat landbouwbedrijven door de verordening niet meer voldoen aan nieuwe gemeentelijke bestemmingsplannen, terwijl ze volgens het oude bestemmingsplan wel voldeden.
De feitelijke situatie op een bedrijf mag echter niet strijdig zijn met het geldende bestemmingsplan. Gemeenten moeten in een dergelijke situatie dus actie ondernemen. De mogelijkheden daartoe zijn vergroten of vervormen van het bouwblok, maar dat kan alleen als de voorziening destijds legaal is aangelegd. De gemeente kan een locatie onder het overgangsrecht classificeren. Dan mag de situatie onveranderd blijven, maar aan de permanente voorzieningen mogen geen aanpassingen meer worden gedaan.
Klomp schrijft dat de algehele tendens in Nederland is, dat gemeenten in bestemmingplannen vastleggen dat erfverharding en sleufsilo’s in het bouwblok moeten liggen. Grondig nagaan van het bestemmingsplan is dus aanbevolen bij renovatie of nieuwe aanleg van sleufsilo’s en erfverharding. Desalniettemin geldt dat provincie Noord-Brabant voorop loopt.
Ook als een gemeente een ontwerp voor een nieuw bestemmingsplan presenteert, is het aanbevolen om na te gaan of sleufsilo’s en erfverharding mogelijk buiten het bouwblok liggen en zo ja, de gemeente daarop te attenderen. “Die is vervolgens aan zet het bestemmingsplan en de feitelijke situatie in overeenstemming te brengen”, schrijft Klomp.
