Mensen die dagelijks weinig of niet met dieren in contact komen, maken die dieren vaak menselijk. Daardoor vinden ze die dieren ook snel zielig. Schapen die in de sneeuw slapen? Dat moet erg koud zijn en is dus zielig. Of koeien die met hun kont in de regen staan. Die worden erg nat en dat is zielig.
Mijn computer, mijn telefoon, het scherm waar ik nu naar zit te kijken, de slijpmachine in de werkplaats, de camera waarmee ik de koeien in de stal in de gaten houd – heel veel apparaten om me heen zijn in China gemaakt. Ik ben niet de enige. We kopen ze massaal, omdat ze veel bieden voor weinig geld. En gaan de apparaten kapot, dan kopen we gewoon weer een nieuwe...
Je hebt soms van die dieren. Een pink, koe of stier, die ogenschijnlijk niets kwaad in de zin heeft, maar toch alles sloopt wat er te slopen is. Aan die dieren moest ik denken toen ik vorige week in de auto voor het eerst het nieuwe spotje van de stichting Wakker Dier hoorde.
Goed en smakelijk eten. Ik hou ervan. Het ontbijt en diner zijn mijn favoriete maaltijden. Een goed ontbijt – niet per se veel, maar wel goed vullend – zorgt ervoor dat je er een hele dag tegen kunt. Zeker op een drukke dag, zoals tijdens beurzen, hoef je na een goed ontbijt overdag niet meer te eten.
Gras – we kunnen niet zonder. Of liever: onze koeien kunnen niet zonder. Zij maken er melk van die miljoenen mensen dagelijks voedt. Is het niet puur, als volle of halfvolle melk, dan is het wel als yoghurt of karnemelk. Of als kaas, vla en ijs. Of verwerkt in cake en koekjes. Afgaande op berichten op sociale media, maar ook in de publieke media, vraag je je langzamerhand af of het grote publiek dat nog wel door heeft.
Kan het nog mooier? Je stopt de mest van de koeien in een vergister en er komt groen gas uit. Dat gas kun je vervolgens opwaarderen zodat het daarna het bestaande gasnet opgestuurd kan worden. Het kan, dat weet u waarschijnlijk ook. Ik zag het vorig jaar werken op een melkveebedrijf in Limburg. De hele gemeente waarin het bedrijf ligt, stookt en kookt op het gas uit de mest die de koeien op het bedrijf produceren.
Onduidelijkheid, ongeloof en onbegrip. Als het afgelopen jaar zich ergens door kenmerkte, was dat het wel. Dat had in elk geval zijn weerslag op mijn humeur en misschien ook wel op dat van u. We kunnen dan ook wel wat goed nieuws gebruiken.
Het is november. Nu corona op zijn retour lijkt, is dan eindelijk weer de tijd van nationale en internationale beurzen aangebroken. Deze tentoonstellingen bieden de uitgelezen mogelijkheid om de nieuwste technische hoogstandjes te bekijken.
Boeren is mooi. Ik zei het al eens vaker. Wakker worden met de vogels. Koeien ophalen in de vroege ochtend. Een kalf geboren zien worden. Gras maaien en in de kuil rijden. Ja echt, boeren is mooi. Niet voor niets doen we ons werk al generaties lang op dezelfde plek. En we doen dat niet eens voor onszelf. Met een beetje geluk lukt het om het bedrijf door te geven aan de volgende generatie.
Als het gras lang genoeg is en het weer bovendien goed lijkt, rijden we massaal het land in om het gras te maaien. We willen het ideale tijdstip benutten. Niet elk voorjaar kent immers zoveel droge dagen achter elkaar als het voorjaar van 2022.
Een nieuw jaar beginnen met mankementen en problemen – er is maar weinig vervelender. Zeker op ons bedrijf, waar veel van de bedrijfsgebouwen meer dan zestig jaar oud zijn, sneuvelt er met regelmaat iets. Na verloop van tijd gaat immers alles kapot. En dan grijp ik maar weer naar een touwtje, de rol duct tape of de kabelbinders.
Een mooie oplossing, zeker nu de spanning op het Nederlandse elektriciteitsnetwerk te groot dreigt te worden en het de taak die het moet uitvoeren, niet meer kan uitvoeren. Daarbij komt nog dat deze stroomopslag de veehouder uiteindelijk meer oplevert dan het terugleveren van stroom aan datzelfde elektriciteitsnetwerk. De Nederlandse landbouw is groot geworden door het […]
Klompen. Ik draag ze al mijn hele leven. Van die gele houten, u kent ze wel. Ik vind klompen het perfecte schoeisel. Je schiet ze gemakkelijk aan, ze zijn veilig, ze bieden steun en je zweet er niet in. Toch ben ik ondanks al die voordelen slechts één van de weinigen in ons dorp die […]
Niets zo veranderlijk als het weer. We zagen het dit voorjaar maar weer eens. Eind maart steeg het kwik in de thermometer naar zomerse waarden. Even leek het erop dat we vroeg met het voorjaarswerk aan de gang zouden kunnen en dat de eerste sneden gras dus ook al vroeg onder het plastic zouden liggen. […]
Ik constateer dat de tijd voorbijvliegt, terwijl ik een velletje van de kalender scheur. We schrijven januari 2021. Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat ik koeien in een vrijloopstal zag rondstappen – en liggen. Het was in 2009 in Dorst (NB.). En ja, dat is intussen alweer twaalf jaar […]
