Je hebt soms van die dieren. Een pink, koe of stier, die ogenschijnlijk niets kwaad in de zin heeft, maar toch alles sloopt wat er te slopen is. Aan die dieren moest ik denken toen ik vorige week in de auto voor het eerst het nieuwe spotje van de stichting Wakker Dier hoorde.
De melk die onze koeien geven, bestempelden deze activisten als sloopmelk. Het ging hier niet over koeien die de stal afbreken, de boodschap was dat de Nederlandse melkkoe niet oud genoeg wordt. Na die ene keer hoorde ik het spotje nog vele malen. Onder het motto: iets wat je maar één keer zegt, neemt niemand aan. Daarvoor moet je het minimaal twintig keer melden. Nu ben ik al langer van mening dat onze melkkoeien best wat ouder mogen worden. Dat ze het in de stal aan niets mag ontbreken, dat het gebruik van medicijnen teruggedrongen moet worden en dat we moeten proberen om koeien en kalveren langer bij elkaar te houden. In Veehouderij Techniek schrijven we er met grote regelmaat over. Probleem is dat verschillende actiegroepen keer op keer hun wensen en eisen aanpassen. Tegelijkertijd tonen zij en hun sympathisanten weinig of geen begrip voor Nederlandse melkveehouders. Als mij intussen iets duidelijk is geworden, is het dat actiegroepen en politieke partijen die dezelfde standpunten innemen, niet lijkt te gaan om een betere veehouderij. Ja, in de eerste jaren wellicht nog wel, maar zoals ik het zie, is het uiteindelijke doel een andere: het uitroeien van de veehouderij in Nederland. Hoewel we moeten werken aan een uitmuntend welzijn voor onze dieren, bekruipt mij vooral het gevoel dat het in de ogen van de dierenrechtenorganisaties nooit goed genoeg zal zijn. Of ja, eigenlijk wel. Als de actiegroepen de Nederlandse melkveehouderij hebben gesloopt, dan zijn ze tevreden.
