We worden opgevoed met het idee dat je weinig moet betalen. Niet alleen voor het eten dat u en ik produceren, maar ook voor alle andere zaken. Kleding, auto, diensten. Aangewakkerd door de angst dat je te veel betaalt, nemen we – of in elk geval velen van ons – voor lief dat er ergens iemand de pineut is van die laagsteprijsstrategie. En nee, ik ben geen uitzondering.
Vorig jaar schafte ik een nieuwe bandenvulmeter aan voor nog geen 20 euro. De meeste, als ‘goed’ bestempelde, meters komen uit op het vier- tot vijfvoudige van die prijs. Mijn koopje is best een mooi apparaat. De bandenvulmeter is stevig, heeft een grote, goed afleesbare manometer, een stevige rubber stootrand en begint te meten bij 0 bar. Nee, zo op het eerste gezicht lijkt het een prima meter. Maar tijdens het oppompen van de trekkerbanden kwam ik er al snel achter dat er lucht langs de nippel ontsnapte. En je kunt dan drukken op de nippel wat je wilt, maar het helpt niets. Daarnaast duurt het lang voordat de band op spanning is en ik kreeg de indruk dat de meter niet nauwkeurig was. Dat luistert bij trekkerbanden nauw. Een afwijking van 0,1 bar scheelt immers maar zo een paar honderd kilo gewicht dat op de band mag rusten. ‘Wat wil je voor die prijs’, hoor ik u zeggen. Toch is dat niet de maatstaf, zo blijkt uit een test die LandbouwMechanisatie deed. Want ook dure meters vertonen afwijkingen. Goedkoop is weliswaar niet het meest nauwkeurig, maar een miskoop is het nu ook weer niet. Dat neemt niet weg dat er ergens iemand de pineut is van die lage prijs.
