Kluiten, stof, slijtage. De harde grond maakte het werk op het land de afgelopen weken zwaar. We weten het intussen: de overvloedige regen deze winter en het achterwege blijven daarvan dit voorjaar, maakt de grondbewerking tot een helse klus, vooral op kleigrond.
Het planten van uien, het zaaien van bieten en het poten van aardappelen – het ging allemaal niet zonder slag of stoot. De gelukkige die zijn groenbemester tot vlak voor het zaaien of poten had laten staan, had nog een beetje een bewerkbare bodem. Maar op percelen waar dat niet het geval was, moest soms zelfs beregend worden om nog iets van een zaaibed te creëren. Vanuit de trekkercabine – tijdens de coronacrisis de beste quarantaineplek die je jezelf kunt wensen – zag je de kopegtanden met elke hectare korter worden. Veel tanden moesten in het seizoen vervangen worden. En ook dan speelt het coronavirus ons parten. Niet elk onderdeel kan meteen worden geleverd. Dit is zo’n jaar waarin een grote voorraad, volgens een oude wijsheid, de beste raad is. Of die onderdelen nu in het eigen magazijn of bij het mechanisatiebedrijf liggen, de voorraad bepaalt dit jaar of de trekker en de machine aan het werk kan of stil blijft staan. Landbouwmachinefabrikanten kunnen erover mee praten. Moesten fabrieken niet sluiten vanwege overheidsmaatregelen, dan was het wel door een gebrek aan onderdelen. Hoewel de boekhouder fijntjes aangeeft dat voorraad niet meer is dan dood geld en pleit voor just-in-time-delivery (niet meer leveren dan er voor de dagelijkse productie nodig is), maakt die voorraad nu het verschil. Wie machines klaar had staan, kon leveren. Of daar lessen uit worden getrokken? Ik betwijfel het. Het leven gaat gewoon door. En ondanks dat de patataardappelen in de schuur intussen waardeloos zijn geworden, gaan de nieuwe gewoon weer de harde grond in.
