Hoewel de eerste aftakas al aan het einde van de negentiende eeuw werd uitgevonden, bouwde International Harvester hem voor het eerst in 1917 in een in serie geproduceerde trekker. Om de kip-eidiscussie in de kiem te smoren, bedacht de fabrikant er meteen een paar aangedreven machines voor die een einde maakten aan zwaar handwerk. Kortom,…
Intussen is de aftakas echter een onding geworden. Vanwege zijn onveiligheid, maar ook door het hoge gewicht van de aftaktussenas. Honderd jaar geleden, toen kleine machines met beperkte werkbreedte en dito vermogensbehoefte werden aangedreven, woog die hooguit 2 kg. Maar werktuigen die tegenwoordig uit de fabriek komen, zijn groter en vragen meer vermogen. Daardoor kan een moderne aftaktussenas zo maar 25 kg wegen. Het gevolg is dat je, in een toch al krappe ruimte, die zware tussenas met één hand vasthoudt terwijl je met de andere de aftakas ronddraait om de tussenas over de spiebanen te kunnen schuiven. Dat kan makkelijker, hoor ik u zeggen. En dat klopt. Al jaren willen ingenieurs het vermogen tussen de trekker en machine op een andere manier overbrengen: elektrisch. John Deere liep in 2008 voorop toen het bedrijf een trekker met een stopcontact maakte. Fendt volgde met een prototype. Rauch bouwde een elektrische kunstmeststrooier. Amazone toonde een prototype van een elektrische spuitmachine. Toch wilde het maar niet vlotten. Komende maand, tijdens de Italiaanse Eima, toont een samenwerkingsverband tussen onder meer motorenbouwer FPT, trekkerfabrikant New Holland en kleine Italiaanse machinebouwers, een elektrisch aangedreven greppelfrees, een schudder, een kilverbak en een spuitmachine. Luidt dit dan het einde in van de aftaktussenas? Ik mag het hopen. Zijn we eindelijk van dat onding af.
