Snotterend, met een keel als schuurpapier, een hoofd vol watten, een zakdoek in de ene hand en een kop warme thee in de andere, zit ik dit jaar onder de kerstboom. Ergens tijdens de afgelopen weken heb ik een fikse verkoudheid opgelopen. Tijdens één of ander concert misschien of anders tijdens de landbouwbeurzen Agritechnica of…
Eindelijk, want wat heb ik dat samenzijn en het kijken naar nieuwe machines en speuren naar interessante vindingen gemist. Net als de gesprekken met oude en nieuwe bekenden. Dat het een verkoudheid tot gevolg heeft, moet ik dan maar op de koop toenemen. Datzelfde lijken we ook te doen met onze bodem. Nu lees ik te pas en te onpas dat die hartstikke ziek en zelfs al dood is. Meestal komen die berichten van organisaties die dergelijke informatie voor het eigen gewin in de wereld slingeren. Als geen ander weten we als akkerbouwer dat het de bodem is die ons jaarlijks een inkomen verschaft. Met de kennis die we hebben en dagelijks opnieuw krijgen, doen we er alles aan om die bodem zo optimaal mogelijk te laten presteren. Met lichte trekkers op brede lagedrukbanden leggen we het land klaar en zaaien, poten en verzorgen we de gewassen. Maar dan komt het najaar… Zoals de afgelopen weken nog maar eens aantoonden, liggen er dan soms vervelende keuzes voor. De oogst ging dit jaar in veel gebieden niet zonder slag of stoot. Om te kunnen oogsten, moest soms door de modder worden gewerkt. Dat de bodem zich daar niet zo lekker bij voelt, is evident. Net als dat daardoor het risico op verdichting optreedt. Maar het alternatief lonkt ook niet. Komen de aardappelen, bieten of wortelen immers niet uit de grond, dan komt er ook geen geld op de rekening. Dilemma’s dus. Ik wens u en de uwen alle geluk en wijsheid toe in het nieuwe jaar. En gezondheid natuurlijk.
