Bij ons in het dorp zat jarenlang een winkel die werkelijk vanalles verkocht. Van wasmiddel tot klompen en van wandklokken tot tandpasta. Je kon er ook nog terecht voor frisdranken of scheerschuim. Nu is die winkel dicht. Het winkeliersechtpaar vond het mooi geweest na de corona-periode.
Nee, de winkel was niet altijd goedkoop. Maar hij zat dichtbij en had zo goed als alles. En als het er niet was, bestelde het echtpaar het. Een betere service kon je je niet wensen. Een alternatief is er tegenwoordig in het dorp niet meer. Wil je iets speciaals, dan moet je verder weg om het te halen of je moet het bestellen via internet. Daarmee vloeit het geld het dorp uit en komt onze winkel-van-sinkel zeker niet meer terug. Zelfs mensen die er weinig kwamen, missen de winkel nu al. Eigen schuld wellicht. Als je vindt dat een ondernemer in de omgeving moet blijven, dan moet je er ook zaken mee doen. Daaraan moest ik denken toen ik voor een artikel over het personeelstekort in de landbouwmechanisatie contact had met directeuren en eigenaren van mechanisatiebedrijven. Ze missen met regelmaat het begrip bij hun klanten – loonwerkers en boeren, zoals u en ik dus – als een machine niet op tijd geleverd kan worden of als een reparatieklus iets meer tijd vraagt dan we verwacht hadden en gewend waren. Dat bedrijven wat meer tijd nodig hebben, komt simpelweg omdat er onvoldoende werkplaatspersoneel is om het werk af te maken. Botte reacties maken het werk er voor het resterende personeel niet leuker op. Voordat we met zijn allen in een neergaande spiraal belanden, lijkt het me verstandig om iets meer dan een beetje begrip voor elkaar te tonen. Het helpt ons door de moeilijke tijden. Wat zeg ik, dat is broodnodig om de lol erin te houden en om te kunnen doorgaan. Want wat eenmaal weg is, komt niet meer terug.
